این مقاله تاثیر معرفی سیم خاردار در مشهد به دشت های آمریکا در اواخر قرن نوزدهم را بر توسعه کشاورزی بررسی می کند.
بدون حصار، کشاورزان با خطر خسارت جبران ناپذیر دام های دیگران مواجه شدند. از سال 1880 تا 1900، معرفی و پذیرش تقریباً جهانی سیم خاردار، هزینه نرده ها را نسبت به حصارهای چوبی غالب، به ویژه در شهرستان هایی که کمترین جنگل را داشتند، به شدت کاهش داد.
در طی آن دوره، شهرستان‌هایی که کمترین زمین‌های جنگلی را داشتند، افزایش نسبی قابل‌توجهی در سکونت‌گاه، بهسازی زمین، ارزش زمین، و بهره‌وری و سهم تولید محصولاتی که بیشترین نیاز به حفاظت را داشتند، تجربه کردند.
به نظر می رسد این افزایش در توسعه کشاورزی تا حدی منعکس کننده توانایی افزایش یافته کشاورزان برای محافظت از زمین های خود در برابر تجاوز است.
ناتوانی دولت ها در حفاظت از این مجموعه کامل از حقوق مالکیت در مرز، فراتر از ارائه عنوان رسمی زمین، ممکن است در غیر این صورت توسعه کشاورزی را محدود کند.
در 27 اکتبر 1873، کشاورز دی کالب، ایلینوی به نام جوزف گلیدن، درخواستی را برای طراحی جدید هوشمندانه خود برای سیم حصار با خارهای تیز، به اداره ثبت اختراعات ایالات متحده ارائه کرد، اختراعی که چهره غرب آمریکا را برای همیشه تغییر خواهد داد. گلیدن به هیچ وجه اولین سیم خاردار نبود.
او تنها پس از دیدن نمایشگاهی از سیم خاردار تک رشته ای هنری رز در نمایشگاه شهرستان دی کالب به طرح خود دست یافت.
اما طراحی گلیدن با استفاده از دو رشته سیم که به هم پیچیده شده بودند تا سیم های خاردار را محکم در جای خود نگه دارند، به طور قابل توجهی نسبت به رز بهبود یافت.
سیم گلیدن نیز به زودی ثابت کرد که برای تکنیک های تولید انبوه مناسب است و تا سال 1880 بیش از 80 میلیون پوند سیم خاردار ارزان قیمت به سبک گلیدن فروخته شد و آن را به محبوب ترین سیم در کشور تبدیل کرد.
کشاورزان دشت و دشت به سرعت دریافتند که سیم گلیدن ارزان‌ترین، قوی‌ترین و بادوام‌ترین راه برای حصارکشی اموالشان است.
همانطور که یکی از طرفداران نوشت: جای نمی‌گیرد، خاک را خالی نمی‌کند، پوشش گیاهی را پوشش نمی‌دهد، در برابر بادهای تند مقاوم است، برف نمی‌بارد، و هم بادوام و هم ارزان است.
